Para sa Isang Taong Umiibig

Para sa Isang Taong Umiibig
Ika-13 Linggo sa Karaniwang Panahon
Zone 7 De la Costa Housing, Barangka
26 Hunyo 2005

1. Manatili sa pagkaka-upo ang sinumang hindi pa nakakaranas na umibig. Kung sa iyong palagay ni minsa’y hindi ka dinaanan ng pag-ibig, huwag kang tumayo. Ngunit kung maski minsan dumampi sa iyo ang karanasan ng pag-ibig, huwag magatubiling tumayo. Inaanyayahan ko ang sinuman sa inyo na nakaranas na umibig o ibigi’y tumayo.

2. Hindi ba’t kay sarap umibig?

3. Nuong nakaraang gabi ng Biyernes, kasama ko si Bro. Weng na nanuod ng Nasaan Ka Man. Sa unang bahagi ng pelikula, ipinakita’t ipinamalas ang lambinga’t suyuan ng dalawang irog – Si Claudine at Jericho. Sa piling ng bawat isa, animo’y walang bukas. Sa bawat hawak ng kamay at mga labi, ang sandali’y parang walang hanggan. Sa bawat tibok ng kanilang mga puso, para bagang sila lamang ang nabubuhay sa mundo.

4. Hindi ba’t kay sarap umibig?

5. Sa taong umiibig, hindi ba’t may kasabihan, “hahamakin ang lahat masunod ka lamang.” Sa isang mangingibig, ilalaan ang buhay makamit lamang at mapasaya ang sintang irog. Isang kabaliwan nga ang mamatay na walang saysay. Pero sa isang umiibig walang hihigit sa talino ng kabaliwan ng pagmamahal. Maski ang sariling buhay, iaalay.

6. Ito ang yaya ng Ebanghelyo sa atin ngayon. Isang anyaya na sa wikang ingles ay tinatawag na radical discipleship. Ang radikal na pagsunod na ito ay ang yaya na umibig sa Diyos. Ang umibig sa Kanya. Narinig din natin sa Ebanghelyo ngayon ang kalidad ng pag-ibig na ito – una Siya sa lahat; una Siyang iibigin.

7. “Ang umiibig sa ama o sa ina na higit sa akin ay hindi karapatdapat sa akin. At ang umiibig sa anak na lalaki o babae na higit sa akin ay hindi karapatdapat sa akin.”

8. Ngunit hindi madaling umibig sa Kanya.

9. Nuong ako’y papatapos ng Kolehiyo. Lumabas ako ng seminaryong pinasukan ko. Panganay kasi akong anak at namumutakti ang problema sa aming bahay. Pinansiyal ang puno’t dulo ng mga suliranin sa aming tahanan. Miski hindi ako sinabihan ng mga magulang kong lumabas, mahirap tanggapin kasi na nag-hihirap ang mga mahal ko sa buhay at ako nama’y maginhawa at komportable ang pamumuhay.

10. Lumabas ako. Tinalikuran ang buhay na alam kong gustong-gusto ko. Nakapagtrabaho ako sa isang bangko. Naging maayos naman ang aking buhay sa bangko. Naka-tulong ako sa pag-aaral ng aking kapatid. Naibsan ang hirap ng aking mga magulang. Naging maunlad ang aking buhay.

11. Pero hindi ako masaya. Alam ko kasi ang talagang gusto ko. Ang maglingkod sa Diyos bilang isang pari, bilang isang lingkod. Pilit kong tinatakasan itong tawag Niya. Nakakatakot kasi. Pinilit kong maging masaya. Mahirap magtago sa mga kinakatakutan ko. Ang hirap malunod sa mga pangamba – kakainin kang buhay.

12. Hindi nagtagal hinarap ko rin ang aking sarili. Natuto akong sumagot sa Kanyang tawag. Ang sarap palang umibig sa Diyos. Magtiwala ka lang sa Kanya. Hindi Siya pabaya. Hindi ka Niya iiwanan. Sa totoo lang, Siya kasi yung unang umibig. At wala nang hihigit pa sa pag-ibig na mula sa Kanya.

Of Goodness, Of Shadows

Here is a summary of an e-mail exchange I made with a good friend last week. He was looking for Fr. Nudas, a fellow Jesuit. The one in italics are from my friend.


Galing nga pala ako CDO last week documenting another training. I saw Xavier University pero wala akong chance na mabisita si Fr.Nudas, former prof ko sa UP. I’ll be there again next and hopefully mabisita ko siya.

Fr. Nudas is with us here in Loyola House of Studies. He is in the Infirmary.

Kaya pala di sya nagrereply sa email ko. Hopefully madalaw ko siya sa infirmary ninyo one of these days.

If ever that you visit him, I am not sure if he would be able to recognize you. One time, when he was a little bit better than now, I conversed with him. And, he finds it difficult to (1) recall names and (2) he was always at a loss for words. Quite ironic for a man who had been very much in love with words.

Oo nga, pero walang problema kung di nya ako makilala. Dami ko dapat ipagpasalamat sa kanya.



Like ones shadow, most of the good that we do are left unseen by our eyes. Bless the people whose goodness touches others without him or her knowing it.

Pick Up Your Mat!

Reflection for
This Month's Recollection
Mark 2: 1-12
18 September 2005

I say to you, rise, pick up your mat, and go...

I have been a Jesuit for the past four years. One of the things that I realized is – it is far easier to remain on my mat, on my comfort zone. Nothing can be more soothing than being guarded and protected even by my own hurts and pains. At times, I can reason to myself, "he did me wrong… so I will no longer reach out to him." Or, "I was offended with what she did to me… I will make her feel that she does not exist." It is easier for me to remain on my mat, in the comfort of my own pain. It is just hard to forgive the wrong things others did to us. But if there is one grace that I would beg for, it is the deep realization of God's forgiveness.

When Jesus saw their faith, he said to the paralytic, "Your sins are forgiven."

I think what made it easier for the paralytic to rise and walk is the assurance from Christ that his sins were forgiven.

How many times have I not forgiven others?
How many times have I not forgiven myself?

Probably, I can look at Christ like that of the paralytic's and hear the Lord say to us, "Your sins are forgiven."